Liefde is van hout; een gezongen verhaal over liefde en een boom.

Dit semester bestaat onze cultuuropdracht uit een theaterbezoek. En daar kan ik alleen maar erg enthousiast over zijn! Theater is héél leuk, maar ik kom er helaas weinig... Dit is het perfecte excuus om te gaan.

Niet zo ver van mijn woonplaats staat een piepklein maar erg charmant theater, De Theatergarage in Borgerhout. Ik stapte er in WES 3 al eens binnen voor een boekenbabbel met Fleur Pierets en Esohe Weyden. En voor WES 4 stap ik er opnieuw binnen.

Maar De Theatergarage is niet de enige oude bekende in deze blogpost! In de voorstelling 'Liefde is van hout' schittert Bruno Vanden Broecke, mij welbekend van De woordenaar afgelopen zomer. Naast hem staan Esmé Bos en Bart Voet om er een gesproken lied van te maken.

De voorstelling

Zaterdagavond 2 maart staat midden op het podium een grote piano klaar, geflankeerd door krukjes en statieven.

We kruipen bijna op elkaars schoot want de tribune zit afgeladen vol.  

Na tien minuutjes komen de drie artiesten vol enthousiasme en onder luid applaus het podium opgesprongen.  Esmé Bos, wiens naam alvast voor het stuk gemaakt lijkt, verzorgt de zang.  Bart Voet neemt plaats achter de piano.  Bruno Vanden Broecke gaat naast de piano staan en begint met de vraag: Wat betekent Liefde is van hout? 

Voor hem bestaat die titel uit twee delen. Het ene deel is hout, dé oplossing van de natuur voor het gevecht onder planten voor licht. Het andere deel is liefde, het laatste spoor dat van de mens zal overblijven... Alhoewel, zegt hij twijfelend, dat is niet helemaal waar, het laatste spoor is waarschijnlijk plastiek. 

Maar liefde kan mensen doen groeien, net als licht planten doet groeien. Het geeft mensen steun, net als hout planten steun geeft. 

Hun plan om ooit samen theater te maken, ontstaat al in 1999 wanneer Bruno het talentvolle koppel Bart en Esmé ontmoet. Op de uitvoering zelf is het vijfentwintig jaar wachten, want het leven en toevalligheden kwamen ertussen. 

Dat net dat leven en toevalligheden (vermengd met een fragiele spurt naar het podium die onherroepelijk misging tijdens De Woordenaar) zorgen dat dit samenspel tot stand komt, maakt de cirkel rond. 

Esmé zet een sober en heel integer zangstukje in. De vreemde taal en hoge klanken nemen ons mee naar de start van dit onbekende verhaal. In 1906 begint een den in Poppel hoogst toevallig te groeien en te groeien. 

De hele voorstelling wordt verder opgebouwd rond het leven en toevalligheden, waar een den de spilfiguur vormt en de stille getuige is van leven, liefde, verdriet en nieuw leven, generatie na generatie. 

Het is een verhaal dat bewijst dat het leven zich niet zomaar laat sturen, maar vol toevalligheden loopt zoals het loopt. 

De den staat symbool voor liefde en verdriet.

Wanneer hij op het einde van het stuk omgehakt wordt, is dat ook wat nog overblijft, liefde en verdriet. 

Muzikale frasen gevlochten door een vertelling

Het stuk is geen klassiek theater, maar een vertelling met een theaterjasje.

Bruno toont zich meester in begeesterd vertellen en het publiek meenemen in een zot verhaal vol toevalligheden. 

Naast het vertellen springt Bruno af en toe in een rol. Vrouwelijke rollen neemt Esmé voor haar rekening.  Er wordt niet voluit gespeeld, maar eerder ingetogen. De piano staat de hele voorstelling tussen hen in als een fysieke scheidingslijn. 

Er gebeurt soms erg weinig op het podium, maar door deze eenvoud komen woorden harder binnen. 

De integere momenten worden afgewisseld met explosies van zang, gefluit, piano en veel woorden. 

Er ontstaan schijnbaar toevallige liedjes over ‘ledstripkeus’ en ‘den bonten bentheimer’ die een lach op mijn gezicht toveren. Er wordt serieus wat afgelachen, want er zit erg veel humor in het stuk. 

Tegelijkertijd is de vertelling erg kwetsbaar. Thema’s als dood, verlies, eenzaamheid, ... worden prachtig verwoord.  De drie artiesten slagen er voortreffelijk in een lach en een traan hand in hand te laten gaan. 

En voor ik het weet zijn we 1,5 uur verder en zit het stuk erop. 

Luid applaus en een staande ovatie belonen Bruno, Esmé en Bart. 

Er klinken veel ‘amais’ uit het publiek en dat is terecht voor dit bijzondere stuk. 

Mijn beleving 

De vertelling is erg lyrisch. 

Er dwarrelen zinnen van het podium als "Zijn grote groene ogen vulden zijn eenlettergrepige woorden feilloos" en "Louisa wil schuilen in een wereld zonder verdriet". 

Er klinken assonanties, alliteraties en allerlei rijmvormen, waardoor de acteurs moeiteloos kunnen schakelen tussen gesproken tekst en serene zangstukjes. 

Ik hoor:  "Onzin, die klinkt als onmin." 

"Gezweet, gezucht en gezwoegd." 

"Pracht en overmacht."

"Iedereen was tevreden met het zijne, geen scène. Of met het hare, zonder bezwaren."

"Breughel zal zich verheugel."

"We swipen en liken, we taggen en sharen zo ‘geiren’."

Het allerleukste aan de voorstelling vind ik de vele woordspelingen die als kleine cadeautjes verstopt zitten in de tekst:

"Bart geeft mij een glimlach en een hand. En ik geef hem een glimhand terug."

"Hij was een man van weinig woorden die niet veel zei."

"Ze popelde om Poppel te verlaten." 

De muziek is erg bijzonder. De piano draagt het stuk en versterkt de woorden. Bart slaagt erin met dit instrument vogels te laten kwetteren en de den oorverdovend te laten vallen. 

Esmé gebruikt klankstaven en een fluit, maar ook enkele minder evidente instrumenten, zoals een waterfles om in te blazen en een gek ijzeren voorwerp met rode bol.

Try-out

Deze voorstelling is een try-out, maar voelt als een volwaardig stuk.

Je merkt het enkel aan Bruno die tijdens het spelen ijverig schrapt en schrijft. Hij gaat in interactie met het publiek: "Dit laat ik er beter uit zeker?" en maakt ons deel van het schrijfproces met zijn typische vleugje humor.

Het doet me denken aan mezelf als starter voor de klas. Werkvormen uitproberen, een lesstijl zoeken en evalueren of ik dit nog zal doen of eerder wil schrappen.

De voorstelling zal nog langs vele culturele centra trekken. Als je nieuwsgierig bent, ga zeker kijken, want het is echt de moeite.

Dan ben ik op mijn beurt nieuwsgierig hoe jij de voorstelling ervaren hebt en of er veel aan de kern veranderd is.

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur