Fleur Pierets in gesprek met Esohe Weyden.

Op zoek naar leuke cultuurevenementen, kwam ik een boekvoorstelling tegen, georganiseerd door bibliotheek Arena te Deurne, met Fleur Pierets, die geïnterviewd zou worden door Esohe Weyden. Het enige dat ik moest doen om erbij te zijn, was een mailtje sturen, wat ik dus onmiddellijk deed.

En zo ben ik er op zaterdag 24 maart bij in de Theatergarage te Borgerhout.

Trouwens, voor wie denkt dat cultuurevenementen duur zijn, er zijn ook heel wat gratis of budgetvriendelijke evenementen terug te vinden, zoals bijvoorbeeld deze boekenbabbel. Ik vind het fijn als cultuur op die manier laagdrempelig wordt gemaakt, want het blijft een verrijking.

Wie zijn Fleur Pierets en Esohe Weyden?

Fleur Pierets is schrijfster, kunstenaar en activiste. Je kent haar misschien van haar prachtige boek “Julian” (2019), waarin ze met haar grote liefde als kunstproject en statement in elk land waar het homohuwelijk mogelijk is, zou trouwen. Helaas verloor Julian de strijd tegen kanker voor het project afgerond kon worden. Ze schrijft ook kinderboeken. “Love around the World” en “Love is Love” maakte ze in opdracht van het MoMa.

Esohe Weyden is ‘spoken word-kunstenaar’ en studente Rechten aan de UA, waar ze ook campusdichter is. In haar dichtbundel “Tussentaal” (2022) komt ‘spoken word’ tot leven op papier.

Het is mijn eerste keer in de Theatergarage, die zijn naam niet gestolen heeft, want je komt letterlijk binnen in een garage. Als je doorloopt, kom je in een gezellig cafeetje waar je voor en na de voorstelling iets kan drinken.

De charme van de garage wordt helemaal doorgetrokken tot in de zaal.

Ik stap in een klein gezellig theatertje binnen, waar op het podium een rode zetel klaarstaat.

Ik moet me wel even vermannen als iedereen bijna op elkaars schoot zit, of anders gezegd ‘gezellig dicht’ bij elkaar, en de vrouw naast me vervaarlijk met haar glas wijn zwaait.

En het is goed dat ik me verman, want het valt me op hoe weinig heren er zich laten verleiden tot een boekenbabbel. Verder is het publiek heel verschillend qua leeftijd, 20 tot 99 jaar neemt plaats in de tribune.

Ik ben ook blij om te zien dat ik niet de enige ben die met iets klaar zit om te noteren. “Oef, nog andere paparazzi in de zaal. Zou ze ook een cultuurblog maken?”, schiet door mijn gedachten.

Iemand van Bibliotheek Arena start de babbel met een korte introductie.

Ze verwijst naar vrouwendag, op 8 maart, maar vertelt erbij dat de keuze om Fleur Pierets uit te nodigen eigenlijk gebaseerd is op het thema van de jeugdboekenmaand 2023: “Geluk”. Dat is wat jeugdboeken met een mooie boodschap, zoals “Love around the world” en “Love is love”, jongeren brengt.

Fleur Pierets heeft ook net een nieuw boek uit: “Heerlijk monster” (2022).

En omdat een boekenbabbel leuker is met twee, zal Fleur geïnterviewd worden door Esohe Weyden. Esohe zal niet enkel vragen stellen, maar zal ons ook ontroeren met eigen werk uit haar dichtbundel “Tussentaal”.

Heel wat om het komende uurtje naar uit te kijken! Ik zet me alvast wat beter op mijn plastic stoel en kijk vol verwachting naar het bewegende gordijntje achter de rode zetel, want daar komen Fleur en Esohe al op.

Esohe start met een streepje poëzie. Ze brengt haar gedicht “Ochtendwandeling”, dat volgens haar gebaseerd is op inspirerende vrouwen. Esohe kan haar gedicht prachtig vertalen op het podium en gebruikt hiervoor enkel haar stem, afgewisseld met de juiste stiltes.

Na het gedicht steekt Esohe onmiddellijk van wal: “Als ze Fleur zou moeten omschrijven, zou ze dat doen met de woorden: schrijver, kunstenaar en activiste.”

Fleur omschrijft zichzelf dan weer met de woorden: “reizen, schrijven, nadenken, luisteren en leren”.

Allemaal werkwoorden, valt me op. Zegt dat iets over de drang die in haar zit om iets te betekenen, om het verschil te maken?

Het gespreksonderwerp wordt algauw herleid naar boeken.

Fleur vindt het heel bijzonder op te groeien in een land waar geen boeken verboden worden en iedereen vrij is om te lezen wat zij of hij wil.

Maar ze wil hier graag een kanttekening bij maken. Als kind las ze boeken over vaders die gingen werken en moeders die in de keuken stonden. Ook later als puber kreeg ze eerder witte mannelijke verhalen voorgeschoteld.

Ze voelde iets wringen, kon zich niet vereenzelvigen met die verhalen. Ze voelde zich wereldvreemd als dochter van een alleenstaande moeder, als lesbische vrouw, …

Ook Esohe heeft diezelfde ervaring. Op school staan de leeslijsten waaruit je een boek moet kiezen bol van verouderde boeken, die ver van je eigen leefwereld staan. Jarenlang blijven die lijsten onveranderd.

Het lijkt dan ook alsof je steeds terugvalt op één verhaal.

Hoe kun je dan de wereld begrijpen, als je maar één versie krijgt?

Gelukkig beweegt dit wel. Vanuit uitgeverijen wordt meer moeite gedaan om vrouwen en minderheden te publiceren. Maar er is nog een lange weg te gaan.

En dat blijkt ook uit verschillend wetenschappelijk onderzoek.

Zie artikel ter illustratie: “Onderzoek bevestigt genderonevenwicht in de literatuur”.

https://www.uantwerpen.be/nl/onderzoeksgroep/isln/nieuws/genderonevenwicht-in-de-literatuur/

Wanneer ze op het podium samen brainstormen over hoe dit opgelost zou kunnen worden, vertelt Fleur dat ze overtuigd is dat leerkrachten het verschil kunnen maken. Zij kunnen de leerling bewust maken dat veel visies vanuit een witte mannelijke westerse bril aangeboden worden.

Bewustzijn kunnen we creëren door o.a. leeslijsten in klassen te updaten.

Iets om bij stil te staan, vind ik persoonlijk. Er zijn boeken die de diversiteit van de hedendaagse maatschappij perfect weergeven. Hoe mooi is het om onmisbare bouwstenen voor de maatschappij, zoals bewustzijn en verdraagzaamheid, mee te geven in het klaslokaal aan de hand van iets kleins als een vernieuwde leeslijst?

En fijn dat schrijfsters zoals Fleur nog overtuigd zijn van de kracht in het woord leerkracht.

Misschien kan haar nieuwe boek “Heerlijk monster” bijdragen tot dit bewustzijn wanneer deze op de leeslijst zou komen?

Een bruggetje om de overgang naar Fleurs nieuwe boek te maken.

Over de inhoud ga ik in dit blogbericht niet te veel vertellen, ben je nieuwsgierig? Lees het dan zeker! Het boek staat in ieder geval op mijn lange lijst met ‘te lezen boeken’.

Fleur heeft het boek gemaakt omdat ze vindt dat zij de plicht heeft om te schrijven over homoseksualiteit, net omdat er zo weinig positiefs over geschreven wordt.

“Ofwel eindigen vrouwen in de psychiatrie, plegen ze zelfdoding of worden ze weer hetero. Het ene einde al gruwelijker dan het andere”, grapt Fleur.

Dat is duidelijk de activiste die aan het woord is, want ze wil verhalen, over anders geaarde vrouwen, geschreven door een anders geaarde vrouw. Enkel zo krijg je de waarheid en geen ‘mannenfantasie’ over twee vrouwen samen.

Fleur vraagt aan Esohe of zij diezelfde drang voelt bij het onderwerp ‘racisme’?

Esohe wil echter schrijven vanuit een gevoel, boosheid, liefde, frustratie, ... dat kan voortvloeien uit racisme, en niet vanuit een gedachte.

Maar ze voelt dat de verwachting bij de mensen wel heerst dat ze dit in haar poëzie aankaart.

In haar boek schuift Fleur dit thema prominent naar voren. Maar ook het stuk over ‘ouder worden’, vond ze erg belangrijk om te schrijven. In de huidige maatschappij worden vrouwen vaak afgeschreven eens ze 40 zijn. Er is bevestiging nodig dat vrouwen ook na hun 40ste levensjaar tellen in onze maatschappij.

Een ander thema in haar nieuwe boek is ‘reizen’. Het boek maakt namelijk een roadtrip.

“Hoe komen we toch steeds terug op dat reizen?”, vraagt Esohe zich luidop af.

Fleur vertelt dat ze zich niet honkvast voelt. Door Covid-19 heeft ze zich wel tijdelijk gesetteld in Antwerpen, maar ze wil blijven openstaan voor andere mensen en andere culturen. Zo komt ze bijvoorbeeld net terug uit Bangkok, waar ze een lezing heeft gegeven over mensenrechten.

Het is voor haar zeer verontrustend wat er nu in de wereld gebeurt. Als je hoort dat in Tennessee dragshows opnieuw verboden worden en aangepaste transgenderrechten weer op tafel liggen, boezemt dat haar angst in.

Esohe is vervolgens nieuwsgierig hoe Fleur een boek kiest als ze een boekhandel binnenstapt. Zelf kijkt ze eerst of ze de schrijver kent, dan of de cover haar aandacht trekt en als laatste naar de titel.

Fleur vertelt dat ze bijna altijd op voorhand weet welk boek ze mee wil nemen, behalve als ze in het buitenland is, daar laat ze zich leiden door de cover van het boek.

Haar eigen cover is een foto die ze zelf trok in haar hotelkamer in New York aangevuld met luchtbellen, omdat boeken een luchtbel zijn die doorprikt moeten worden.

Dan is het tijd voor de vragenronde.

Er worden een aantal leuke vragen gesteld, zoals:

“Komt er een versie van “Heerlijk monster” op storytell?” (Een app met e-books en luisterboeken)

Volgens Fleur staat er een grote toekomst te wachten voor luisterboeken: “Twintigers lezen geen boeken meer, door hun drukke levens hebben ze het concentratievermogen van een fruitvlieg en ze kiezen daarom bewust voor luisterboeken.”

Het luisterboek komt er, maar ze wil het zelf inlezen.

“Gaan er nog kinder- of jeugdboeken volgen? En wat vind je zelf het leukste om te maken?”

Fleur is net een nieuw kinderboekproject gestart, dat waarschijnlijk zal uitkomen in september. Kinderboeken maakt ze heel graag, maar het is volgens haar uitdagender omdat die taalkundig sterk moeten staan op een beperkte ruimte.

Bij boeken voor volwassenen is er eerder de angst voor reacties, want helaas zijn haatberichten haar niet vreemd.

En dan weerklinkt een vraag vanuit het publiek, die mijn volle aandacht trekt: “Zouden jullie zelf zo een ‘geüpdatete leeslijst’ willen maken voor kinderen en jongeren?”

Daar reageren ze beide zeer enthousiast op, ze willen hier zeker over nadenken.

Omdat ik dit zelf ook heel interessant zou vinden, heb ik Fleur Pierets en Esohe Weyden na de voorstelling via social media een bericht gestuurd. Hopelijk delen ze hun boekentips, die ik dan op mijn beurt via mijn blog kan delen, want dit kan andere studenten en leerkrachten zeker inspireren.

Fleur besluit nog met te zeggen: “Ik heb zoveel ideeën. Ik moet mezelf dwingen keuzes te maken. Maar ik heb het geluk dat eens een idee groeit, mijn hoofd dat verder verwerkt tussen andere projecten door. Als ik dan ga zitten en met het idee aan de slag wil gaan, is de helft van het werk al gebeurd.”

“Nadenken en je hoofd gewoon laten gaan”, een prachtige zin om mee te eindigen.

We sluiten de middag af met het gedicht ‘Herinneringen’ uit Esohe’s bundel, opnieuw betoverend voorgedragen.

Achteraf luiden de reacties vanuit het publiek: “Wauw tof, ik heb zelden zo een goed interview gezien”.

Zelf ben ik in het gesprek een aantal keer getriggerd geweest, als persoon en als leerkracht, net door hun interessante ideeën. Het is inspirerend om te zien wanneer mensen de energie vinden om te vechten voor hun idealen.

Ik bleef een beetje op mijn honger zitten bij het ‘spoken word’-gedeelte. Ik had heel graag ‘nog wat meer Esohe’ gehoord, want de gedichten die ze voordroeg waren buitengewoon mooi. Het is een kunstvorm die me echt aanspreekt en waar ik graag meer van wil ontdekken.

Misschien is dat iets voor een volgend CultuurGegluur...

Wil je nog meer van Fleur Pierets horen en haar ideeën rond boeken?

Dan is de podcast ‘Drie boeken’ van Wim Oosterlinck een aanrader om te beluisteren.

https://wimoosterlinck.wpcomstaging.com/2023/01/10/drie-boeken-168-fleur-pierets/

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden.

Terug naar CultuurGegluur