Welles of nietes?

Het bekendste verhaal was dat van de tranenmaker.

Het ging over een verre, afgelegen plek…

Een wereld waar niemand kon huilen en waar de mensen leefden met een lege ziel, ontdaan van emoties. Maar voor iedereen verborgen, in zijn immense eenzaamheid, was daar een mannetje dat in schaduwen gehuld was. Een eenzelvige, bleke, kromgebogen ambachtsman die uit zijn glasheldere ogen tranen van kristal kon vervaardigen.

Naar hem gingen de mensen toe met de vraag om te mogen huilen, om een flinterdun sentiment te mogen ervaren; want in tranen gaat de liefde schuil, net als het allermeelevendste afscheid. Het zijn de intiemste verlengstukken van de ziel, die ons, meer dan blijdschap of geluk, echt het gevoel geven mens te zijn.

En de ambachtsman deed wat ze vroegen…

Uit De tranenmaker, Proloog pg. 7

Schrijfster

De auteur van het boek De Tranenmaker is Erin Doom. Zij werd bekend onder dit pseudoniem op Wattpad, een platform waar gebruikers in contact komen met hun favoriete schrijvers, verhalen kunnen lezen of zelf schrijven.

Erin's kortverhalen waren razend populair op Wattpad (meer dan 6 miljoen lezers!). Het duurde dan ook niet lang of ze bracht haar eerste debuutroman De tranenmaker uit.

In mei 2023 onthulde de auteur haar ware identiteit. Haar echte naam is Matilde. Ze is een Italiaanse ex-advocate. Ondertussen is ze met dat beroep gestopt want ze wil zich volledig toeleggen op het schrijven.

Haar boek De tranenmaker werd een echte BookTok-sensatie. Ik wilde weten waarom deze Young Adult zo populair is bij jongeren en heb het daarom ook gelezen.

Het verhaal

Nica woont al sinds haar vijfde in Grave, een weeshuis. Ondertussen is ze zeventien en heeft ze de hoop om ooit geadopteerd te worden laten varen. Tot op een dag Anna Milligan binnenwandelt en haar heel graag een echte thuis wil geven.

Nica kan niet geloven dat er eindelijk iemand in haar, een zeventienjarige puber, geïnteresseerd is. Het lijkt wel een sprookje.

Dat sprookje spat al snel uit elkaar als blijkt dat Anna niet enkel Nica mee naar huis neemt, maar ook Rigel, haar absolute tegenpool.

Nica en Rigel delen een verleden vol pijn en verdriet. De rode draad tijdens hun Grave-jaren is een gebrek aan liefde. Hoewel ze dat gemeenschappelijk hebben, lijkt het hen beiden onmogelijk om in één huis samen te wonen.

Lukt het hen om hun stille strijdbijl te begraven bij Anna? En waarom lijken ze elkaar niet te kunnen luchten?

Ontdek het zelf in De tranenmaker!

Hoofdpersonages

Het boek gaat vooral over Nica en Rigel, de twee jongeren uit het weeshuis.

Nica is een zeventienjarige jongvolwassene. Ze verloor haar ouders toen ze nog maar vijf was, maar heeft nog heel wat herinneringen aan hen.

Haar ouders waren biologen en noemden haar naar een vlinder. Ze erft van hen een uitzonderlijke fascinatie voor dieren en dan vooral voor insecten.

Door op jonge leeftijd haar ouders te verliezen, is Nica bang om verlaten te worden.

Nica is open en zachtaardig. Haar ogen zijn zo licht als de grijze lucht.

Rigel werd als baby achtergelaten en kwam zo in het weeshuis terecht. Hij is een intelligente jongen die betoverend piano kan spelen en verder het complete tegengestelde van Nica.

Zijn karakter is erg gesloten. Hij heeft een hard, onaangenaam kantje. Zijn ogen zijn zo zwart als de nacht.

Beide personages willen zo min mogelijk met elkaar te maken hebben. Ze lijken zelfs bang voor elkaar.

Volgens Nica is er iets harteloos aan Rigel, maar ze kan er niet precies de vinger opleggen wat dat juist is. Rigel vindt Nica dan weer te soft.

Doordat ze elkaar niet lijken te kunnen luchten, is het hele verhaal opgebouwd rond aantrekken en afstoten.

Mijn mening?

Het boek heeft een mooie aantrekkelijke cover met een flaptekst die me prikkelt. De zijkant van het boek is lichtblauw in plaats van het wit van de bladzijden, waardoor het boek extra opvalt. Ook de titel De tranenmaker spreekt me aan.

Erin Doom start veelbelovend met een sterke proloog. Een stukje daaruit kan je trouwens bovenaan lezen.

Al vanaf de eerste bladzijden heeft ze mijn volledige aandacht. Ik ben na het lezen van de proloog helemaal klaar voor deze mysterieuze BookTok-sensatie!

Maar dan krijgt mijn enthousiasme al snel een deuk. De volgende honderd bladzijden stellen teleur. Ik lees opnieuw en opnieuw hoe Nica zich aangetrokken voelt tot Rigel en dan telkens kei hard door hem wordt weggeduwd.

Ik weet het ondertussen wel, wil ik naar het boek roepen.

De hoge verwachtingen die ik van het boek heb, geraken niet ingelost.

Het verhaal gaat oeverloos traag door het steeds maar weer om elkaar heendraaien van de hoofdpersonages.

En dan heb ik nog zo'n driehonderd pagina's te gaan...

Ik zet toch door in de hoop dat het verhaal de volgende bladzijden wel boeit.

Pas rond pagina 200, wanneer we iets meer te weten komen over hun verleden in Grave, lijkt het verhaal te kantelen. Een tipje van de sluier over de gruwelijkheden binnen de muren van het weeshuis wordt opgelicht.

Maar die kentering in het boek is helaas van korte duur. Erin vervalt opnieuw in eindeloze herhalingen.

Nica die Rigel steeds opnieuw op een voetstuk plaatst en Rigel die er alles aan doet om er weer af te stappen.

Waar Erin Doom wel bewonderenswaardig goed in is, is beeldend schrijven. Het boek staat vol vergelijkingen en metaforen die tot mijn verbeelding spreken.

De beeldspraak is eerst interessant en fijn om te lezen.

Tot je weer herhaling na herhaling na herhaling lijkt te lezen. Hun welles nietes spelletje wordt ondertussen erg voorspelbaar.

Ironisch genoeg is dat ook het gevoel dat ik heb bij het lezen van dit boek: welles of nietes? Ik word heen en weer geslingerd tussen verder lezen of wegleggen.

Ik zet weer door, want wat als het verhaal toch nog steengoed wordt?

Wanneer het boek op het einde een paar sprongen naar de toekomst maakt, denk ik: hoera, eindelijk vooruitgang!

Die sprongen heb ik tijdens het lezen van de voorgaande 400 pagina's echt gemist.

Maar de sprongen maken het algemene tempo van het boek niet goed.

Waar Erin Doom voor mij wel nog een klein plusje mee scoort is dat het verhaal start en eindigt met dezelfde paragraaf.

Leuk gevonden!

Ook dit kan mijn algemene gevoel niet wijzigen: dit gehypete boek overtuigt niet.

Het is zeker niet slecht geschreven en ik kan niet zeggen dat het echt slecht was. De timing is gewoon tergend traag. En het steekt tegen wanneer telkens uit hetzelfde vaatje getapt wordt.

Maar misschien ligt dit boek me gewoon niet omdat het voor een heel ander lezerspubliek geschreven is?

Als dit boek op je 'te lezen lijst' staat, laat mijn recensie je dan niet afschrikken om het boek wel te lezen. Er zijn namelijk heel veel enthousiastelingen die in het andere kamp zitten.

Ik ben alvast benieuwd wat jij ervan vindt.

Het boek telt 494 pagina’s, maar dat hadden er wat mij betreft gerust 250 minder mogen zijn, zonder dat dit aan de kern van het verhaal zou raken.

Het werd uitgegeven in 2021 door Adriano Salani Editore s.u.r.l. en in 2023 in het Nederlands vertaald via A.W. Bruna Uitgevers te Amsterdam.

De tranenmaker, een boek dat eindeloos over en weer slingert tussen houden

van en niet houden van.

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur