Verder kunnen met herinneringen én gemis.

Pijn gaat niet zo / of zo \ .

Pijn gaat rechtdoor.

Pijlsnel.

Hij transformeert.

Bloeit open en snijdt minder scherp na een tijd.

Uit Arlo.

Schrijfster

Floor Denil is een creatieve duizendpoot die zichzelf omschrijft als cartooniste, muzikante, barista, leerkracht, wandelaar, schrijfster, rommelmaker, ordeschepper en vreugdedanser.

In 2020 bracht ze haar eerste beeldroman Arlo uit.

Maar Floor was niet aan haar tekenproefstuk toe. Eerder verwierf ze al bekendheid met haar grappige cartoons op instagram. Daar weet ze herkenbare situaties in haar geheel eigen stijl treffend te vatten.

Floor heeft een eigen website waar ik even ging piepen voor mijn blogbericht.

De website is erg leuk opgebouwd en geeft een mooi beeld van de eenvoud en de humor die haar cartoons en Arlo typeren.

Het verhaal

In de proloog deelt Floor Denil mee dat Arlo een persoonlijk verhaal is dat 50% autobiografisch en 50% fictie is. Het visualiseert de weg die ze heeft afgelegd van vooral pijnlijke dingen onthouden naar ook mooie dingen uit het leven kunnen vasthouden.

Floor zit in haar laatste jaar secundair onderwijs. Samen met haar tegendraadse vrienden Arlo en Sil probeert ze zich door dat jaar te worstelen.

Ze komt steeds overal te laat en de lessen boeien haar weinig.

Als ze op een ochtend weer te laat op school komt, verneemt ze dat Arlo er niet meer is.

En plots is alles anders. Floor raakt de pedalen kwijt wanneer het grote gat dat Arlo achterlaat door niemand te vullen lijkt.

Hoofdpersonages

Floor, het hoofdpersonage, is iemand die op school niet erg opvalt. Ze kan met iedereen overweg, behoort tot geen enkel kliekje en houdt zich vooral bezig met haar eigen zaken.

Ze heeft twee boezemvrienden, Arlo en Sil, waar ze de saaiere lessen interessanter mee maakt.

Wat Floor erg typeert is dat ze steeds overal te laat komt.

Arlo is de losbol, de flamboyante en luidruchtige vriend die stevig in zijn schoenen staat. Tegenslagen zoals liefdesverdriet of strafwerk lijken gewoon van hem af te glijden.

Dit is echter een façade, want Arlo is niet altijd vrolijk of onverschillig. Af en toe toont hij Floor wat er écht speelt in zijn leven. Tot hij dat plots niet meer lijkt te kunnen en een fatale beslissing neemt.

Sil is de constante; de vriend die er gewoon altijd is.

Mijn mening?

Ik lees heel veel, maar de Graphic Novel is een genre dat niet vaak mee naar huis komt na een bibliotheekbezoek.

De keren dat ik er wel eentje meeneem, merk ik dat het lezen me een gejaagd gevoel geeft. De pagina's vliegen voorbij. Ik moet mezelf dwingen stil te staan bij de mooie tekeningen en de teksten niet te vluchtig te lezen.

Wanneer de tekeningen te donker en te druk zijn, overvallen ze me en wordt het snel te veel.

De impliciete boodschap is weleens onduidelijk. Soms sla ik het boek op het einde dicht met de vraag: wat moet ik hieruit afleiden?

Als ik Arlo lees, vergeet ik bovenstaande.

Deze Graphic Novel overvalt me niet, maar het tegenoverstelde gebeurt, in de positieve zin.

Vanwege auteursrechten kan ik helaas geen foto's uit het boek in dit blogbericht tonen.

Ik zal jullie dus met woorden proberen overtuigen van de schoonheid van het boek.

Wat meteen opvalt (en verrast als je niet vertrouwd bent met de stijl van Floor Denil) zijn haar stokmannetjes. In plaats van heel gedetailleerde, waarheidsgetrouwe tekeningen, tekent Floor met eenvoud en oog voor veel witruimte.

De stokmannetjes onderstrepen optimisme en onschuld.

Het boek ademt lichtheid uit. Als ze de aandacht van de lezer wil vestigen op iets, ruimen de stokmannetjes baan voor detailtekeningen.

De tekeningen zijn erg gevarieerd. Paginagrote kunstwerken worden afgewisseld met kleine tekeningetjes. Er wordt gebruik gemaakt van kadertjes maar ook vrij op het blad getekend. Hierdoor gaat het niet vervelen, elke pagina is gewoon anders.

De beeldroman bevat ook witte pagina’s, die leegte benadrukken en extra ruimte voor gevoelens creëren.

Naast de blanco pagina's zijn er ook zwarte, die symboliseren dat het licht soms letterlijk en figuurlijk uitgaat.

En ik vind nog symboliek terug in het boek.

Bijvoorbeeld het eeuwige te laat komen van Floor; waarom wordt dit in het boek verwerkt? Voor mij staat dit symbool voor het niet kunnen helpen van Arlo, de machteloosheid.

De eenvoudige tekeningen met goed uitgekozen tekst raken me.

Hoewel de tekeningen vooral licht en ruimtelijk zijn, is het verhaal toch erg beklijvend.

Ik voel dit boek en krijg met momenten een krop in de keel.

Gelukkig is er ook een streepje humor, wat me ademruimte geeft.

Floor haar talent om met beelden te vertellen is meesterlijk. Het verhaal, de tekeningen en de gevoelens gaan als vanzelf hand in hand.

Het boek is opgedeeld in 3 delen.

Het eerste deel speelt zich af voor de verschrikkelijke gebeurtenis.

Het tweede deel toont het leven erna, waar iedereen probeert recht te krabbelen en dat niet altijd even goed lukt.

In het derde deel krijgt verdriet een plaats. Het is niet vergeten, het is ermee kunnen leven.

Het is verder kunnen met herinneringen én gemis. Het is hoop en veerkracht.

De personages krijgen veel ruimte om te worstelen met de vraag: hoe moet het nu verder?

Maar Arlo laat zien dat het leven wel gewoon verder gaat, of je dat nu wil of niet.

En dat is niet altijd gemakkelijk...

Hoe snel ga je verder met je leven?

Hoe kan je rouwen maar ook gelukkige momenten beleven?

Kan je over zoiets praten of zwijg je daar beter over?

Het individuele proces van rouwen wordt visueel erg duidelijk gebracht in deze Graphic Novel. Er wordt gespeeld met nabijheid en afstand.

Arlo kan jongeren en volwassenen houvast geven na verlies.

En daarom is dit boek een echte aanrader, want vroeg of laat komt iedereen daarmee in aanraking.

Het boek bevat wijsheden die kunnen helpen als je ooit zelf door een rouwperiode gaat. Zoals de vergelijking tussen de aap en het verlies achteraan het boek.

Die zit er 'boenk' op!

En ik hoor je denken: een aap??? Als mijn blogpost je nu nog niet had kunnen overtuigen om Arlo te lezen, hoop ik je hiermee definitief over de streep te trekken.

Ik sluit dit boek alvast in mijn hart.

Arlo is uitgegeven in 2020 via uitgeverij Vrijdag en telt 256 pagina's.

Het integere en eerlijke verhaal werd in zwart-wit uitgebracht maar dat merk je niet, want uit het boek lijkt zoveel kleur te stralen.

Arlo, een prachtige beeldroman over verlies, alleen staan en samen wankelen.

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur