Het is maar een spel, soms win je, soms verlies je.

Mijn volgende boek is de roman Morgen en morgen en morgen, vrij recent uitgebracht (in 2022) en opnieuw eentje van een voor mij niet gekende schrijfster, Gabrielle Zevin. Ze is een Amerikaanse schrijfster met Koreaanse roots, geboren in 1977.

Het boek telt 415 pagina’s en bestaat uit 10 grote delen, onderverdeeld in hoofdstukken. Het vertelt het verhaal over de vriendschap tussen Sam Mazer en Sadie Green die elkaar door een ongelukkig toeval leren kennen.

Dat “ongelukkig” mag je vrij letterlijk nemen, want ze ontmoeten elkaar op twaalfjarige leeftijd in het ziekenhuis. Sadie is daar om haar zus te bezoeken die leukemie heeft en Sam is daar omdat hij zelf een ernstig auto-ongeluk heeft gehad en moet herstellen aan zijn voet. Sadie komt Sam tegen in de speelkamer waar hij aan het gamen is. Dat gamen is ook meteen hun verbindende factor en de rode draad die hun verdere levensverhaal schetst, vanaf hun ontmoeting tot ongeveer 25 jaar later.

Ze lijken beiden de droom te leven van vele jongeren, namelijk professioneel en succesvol game-ontwikkelaar worden, maar moeten tussendoor toch behoorlijk wat tegenslagen incasseren.

En die rode draad levert ook meteen de titel van het boek aan. Morgen en morgen en morgen is eigenlijk een citaat van Shakespeare's Mac Beth, maar gaat hier over de onsterfelijkheid in games.

Er is altijd een nieuwe morgen, een andere kans. Dood is nooit alleen maar dood.

Wat in schril contrast staat met de eindigheid van het echte leven.

Hun vriendschapsband verloopt niet zonder slag of stoot. Het is er eentje van voortdurend aantrekken en afstoten. Sam en Sadie zijn het ene moment heel close en het andere kunnen ze elkaar niet meer horen noch zien. Een middenweg tussen die twee uitersten lijkt voor hen niet te bestaan. Maar elkaar ooit echt loslaten lukt niet, ze hebben elkaar nodig, al zullen ze dat nooit aan elkaar willen toegeven.

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld. We maken met de personages voortdurend sprongen in de tijd tussen heden en verleden. De schrijfster houdt ons zo een sluier voor waar af en toe een tipje van wordt opgelicht.

Zoals bijvoorbeeld het ongeluk van Sam. We weten al vanaf de eerste pagina's dat Sam een auto-ongeluk heeft gehad en voor de rest van zijn leven hulpbehoevend is. Maar pas in het midden van het boek komen we te weten wat er echt gebeurd is, dat niet alleen zijn voet vreselijk verminkt raakte, maar hij ook zijn moeder is verloren.

Ik denk dat bij dit boek 'de traagheid' de oorzaak is van mijn algemene gevoel.

Wat eigenlijk gek is om vast te stellen, aangezien ik over het algemeen wel van traagheid in een boek houd.

Maar voor mij kabbelt het verhaal verder tussen de verschillende passages door. Om me dan, bij ogenschijnlijke zijverhalen, bij mijn nekvel weer recht het boek in te trekken.

Dat doet de schrijfster bijvoorbeeld wanneer ze onverwachts de zelfmoord van een jonge vrouw beschrijft of de dood van een jong meisje met een eetstoornis.

De boekcover is kleurrijk en veelbelovend. Het belooft me namelijk omver te blazen.

“Grappig, ontroerend en soms hartverscheurend: dit boek heeft me omver geblazen” Nathan Hill

Ik blijf jammer genoeg tijdens het lezen dus een beetje op mijn honger zitten. Waarschijnlijk omdat mijn verwachtingen te hoog waren. Ik ben namelijk niet volledig weggeblazen.

Ik krijg eerder tussen het kabbelen door “oh nee”-momentjes.

Het boek is geschreven in een meervoudig personaal vertelperspectief. Het switcht vooral tussen het verhaal van Sadie en Sam. Maar in één bepaald deel switcht de schrijfster naar het personage Marx. Hij vertelt zijn verhaal in de “jij”-vorm. Het personage wordt in de voorafgaande hoofdstukken, door Sam en Sadie, als uiterst sympathiek neergezet. Door deze karakterschets en de switch in schrijfstijl, trekt Gabrielle Zevin me echt het verhaal binnen. Dit deel grijpt me bij de keel, is heel beklijvend en intriest. En ik had daar heel graag nog meer van in het boek gelezen.

Gelukkig staat het boek wel vol met prachtige zinnen die je dwingen om ze te zien.

Het boek zit ook vol subtiele herhalingen, wat leuk is als lezer om te ontdekken. Zo komt bijvoorbeeld de naam Anna Lee bij verschillende minder belangrijke personages terug of de opmerking dat teruggaan naar je geboorteplaats voelt als een nederlaag.

Verder verwerkt de schrijfster een aantal interessante persoonlijke thema's in het boek. Zo is Sadie een vrouw die moet opboksen om gezien te worden in een mannenwereld. En Sam en Marx zijn dan weer beiden multiculturele personages met koreaanse en joodse roots, net als Gabrielle Zevin zelf. Ook andere belangrijke hedendaagse thema’s als non-binaire persoonlijkheid verwerkt ze moeiteloos in het boek.

Ik wil het boek toch aanstippen als de moeite om te lezen. Maar laat je niet te veel leiden door de cover en weet dat het boek hoogtes (absoluut het deel van Marx!) en laagtes heeft.

Dit boek is niet enkel leuk voor echte gamers, dit boek is leuk voor wie houdt van de thema’s vriendschap, liefde, leven, verlies, hoop en geluk.

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden.

Terug naar CultuurGegluur