'Mysterie, intriges en familiegeheimen', een perfecte cocktail voor een verhaal.

Ik geef het toe, ik ben redelijk nieuwsgierig van aard. Niet vervelend bedoeld, maar ik weet gewoon graag veel.

Wanneer ik via een facebookpost de titel

“Als de regen niet valt” van Maggie O’Farrell (2013) tegenkom, word ik getriggerd door de korte inhoud van het verhaal die me mysterie en intriges belooft. Tegelijkertijd is de Ierse schrijfster Maggie O’Farrell voor mij nog onbekend. Ik ben altijd wel te vinden voor het ontdekken van (voor mij) nieuwe schrijfsters of schrijvers.

Het boek start in 1976, wanneer Engeland gegijzeld wordt door een hittegolf. De schrijfster geeft ons een intieme inkijk in de levens van een op het eerste zicht heel normaal gezin van vijf, bestaande uit vader, moeder en drie volwassen kinderen die ondertussen het huis uit zijn.

Vader Robert Riordan is een stille gepensioneerde bankier met Ierse roots, die erg aan zijn vrouw hangt.

Moeder Greta is zijn absolute tegenpool. Ze is een zeer aanwezige, vrome vrouw, met veel gevoel voor drama die vooral met zichzelf bezig is. Ze maakt andere mensen, en dan vooral haar kinderen, veel verwijten over zondes. Als ik haar zou moeten beschrijven met een spreekwoord, is dat sowieso "de pot verwijt de ketel”.

De oudste zoon, Michael-Francis, is ongelukkig getrouwd en heeft 2 kinderen.

De middelste dochter Monica woont ergens in een Engels gehucht, is zelf kinderloos en vormt een nieuw gezin met haar partner.

De jongste dochter en nakomeling Aiofe is de vrije vogel van de familie en uitgeweken naar New-York. Ze heeft daar een vaste relatie met iemand zonder verblijfsvergunning.

Het gezin is door hun drukke levens en persoonlijke geheimen uit elkaar gegroeid. Hun band hangt enkel met hele losse draadjes aan elkaar vast.

Tijdens de hittegolf gaat vader Robert zoals elke dag de krant halen, maar met dat verschil dat hij niet meer terugkomt. Door de plotse verdwijning is het onvermijdelijk dat de andere gezinsleden weer bij elkaar komen. En daar zijn ze in eerste instantie niet allemaal even blij mee. Ze bezitten allemaal onverwerkte geheimen uit het verleden, die ze, door weer samen te komen, noodgedwongen onder ogen moeten zien.

De hittegolf lijkt alle geheimen letterlijk uit te broeden.

Het hele boek hangt aan elkaar van de geheimen, sommige groots, anderen eerder banaal. De schrijfster houdt dit vol tot op de laatste bladzijdes. Wanneer je op het einde denkt dat alles nu wel onthuld is, slaagt Maggie O'Farrell er in nog een geheim op tafel te gooien :

"Is hij het?" vraagt Monica, die altijd bijziend is geweest, maar het nooit heeft

willen toegeven.

Ik wil verder niet te veel over de inhoud en de geheimen van de karakters verklappen, want daar ligt voor mij net de sterkte van het verhaal.

Ben je, net als mij, nieuwsgierig naar alle geheimen en intriges die de familie bezighouden? Of vraag je je af waarom de vader verdween en of hij weer zal opduiken?

Lees dan zeker het boek!

In het laatste hoofdstuk kan het gezin eindelijk weer rechtkrabbelen na jaren van geheimhouding. Er wordt heel mooi beschreven hoe de personages die gebukt gingen onder die geheimen, eindelijk opnieuw ademruimte krijgen door alles open en bloot te leggen.

Het boek telt 238 pagina’s maar heeft weinig en dus lange hoofdstukken. De schrijfstijl is vlot, maar de schrijfster neemt wel de tijd om elk personage neer te zetten. Toch zorgt ze ervoor dat verhaal nooit saai of langdradig wordt.

Ik vind het boek alles behalve voorspelbaar. Wat mij vooral aantrekt is net die traagheid en hoe ingenieus de schrijfster er in slaagt alle geheimen één voor één prijs te geven en toch door elkaar te verweven.

Ik zou het boek aanraden aan lezers die houden van verrassende wendingen zonder bloedvergieten.

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden.

Terug naar CultuurGegluur