Who waits forever anyway

Ik vroeg een tijdje geleden aan mijn twee zussen of ze misschien zin hadden om met mij het theater in te trekken voor de première van Mathijs Deheegher's masterproef 'Who waits forever anyway'.

Beiden antwoordden ze me bevestigend, met als voorwaarde dat ik tegen hun gesnotter moest kunnen!

De korte inhoud van het stuk beloofde namelijk een emotionele rollercoaster.

Benieuwd of deze voorstelling in Theatergarage effectief een tranentrekker was? Ontdek in deze blogpost mijn relaas van woensdagavond 20 maart.

Wie is Mathijs Deheegher?

Mathijs Deheegher is een student drama aan

LUCA School of Arts.

Om te kunnen afstuderen, bedacht hij het concept van Who waits forever anyway voor zijn masterproef. Hij speelt zelf de gedeelde hoofdrol.

Voor zijn vooronderzoek verbleef hij samen met de crew 3 weken in een woonzorgcentrum en sprak met psychiater Lieve Thienpont van VZW Vonk.

Het verhaal

Bij een bejaard echtpaar wordt een ongeneeslijke ziekte vastgesteld. Hij zal aftakelen en sterven, zij zal achterblijven. Dat is zeker.

Hoe lang dat zal duren, daar is geen zekerheid over.

Wat doe je wanneer je leven voltooid is en je het tijd vindt om te gaan? Hoe ga je om met het verlies van je levenspartner? Neem je het heft in eigen handen of wacht je af, zonder eindpunt in zicht? Hoe lang moet je leven om het recht op sterven te krijgen?

Who waits forever anyway is een tragikomische muziektheatervoorstelling van jonge artiesten die een poging doen om de laatste levensfase te begrijpen.

Het is hun zoektocht naar een manier om daar met lichtheid mee om te gaan.

Woensdagavond 20 maart

Oh kijk! Dat is die actrice van tv! Ze speelde mee in Loslopend wild, toch?

Oh en daar, nog een bekend gezicht!

Mijn zussen en ik zien heel wat theater- en televisiegezichten binnenstromen.

Helaas ben ik vreselijk met namen (wel goed met gezichten) en moet ik jullie verschuldigd blijven welke bekende Vlamingen allemaal op de krappe stoeltjes plaatsnemen in de zaal.

Om 19u30 gaan de lichten uit en start Who waits forever anyway.

Het theaterstuk

Achteraan het podium gaat Bert Dewinter zitten met zijn gitaar.

Aan de zijkant staan de twee hoofdrolspelers klaar, Mathijs Deheegher en Elise Vervaeke, twee jonge acteurs die in de huid kruipen van de twee bejaarden, Simone en Werner.

Ze proberen meteen herinneringen vast te grijpen, want als zij er niet meer zijn, zijn diezelfde herinneringen onherroepelijk verloren.

Hoe hebben we elkaar leren kennen? Op een plein? Vlakbij de school?

Alles wat ze ooit deelden, zit in hun hoofd. Bij Simone als glasheldere beelden, bij Werner als zand (of potgrond, want Werner is verwoed plantenliefhebber) dat door vingers glipt.

Vergeten staat onmiddellijk centraal.

Alles op het podium is gelabeld met de namen van het voorwerp. Ik zie plant, koffie, bank, potgrond, straatmuzikant, platenspeler, …

Wanneer Werner vertelt over zijn planten en hun verzorging, start hij erg helder puntje per puntje. Dat blijft niet zo. Algauw raken zijn woorden en zinnen verhakkeld.

Het lijkt alsof zijn woorden door een smalle trechter moeten, alsof hij zichzelf stilaan wist in zijn eigen hoofd.

'Hebben de planten al water gekregen?' is de vraag die Werner de eerste keer schijnbaar terloops stelt.

Diezelfde vraag wordt herhaaldelijk en met steeds kortere tussenpozen als een rode draad door de voorstelling getrokken.

We worden met de neus op de feiten gedrukt.

De muziek klinkt steeds valser en valser.

Werners herinneringen lopen stilaan door elkaar als vloeibaar water. Ze zijn niet meer uit elkaar te houden en worden in de verkeerde volgorde geplaatst. Ze zijn niet meer gebonden door tijd.

Ondanks het zware thema zit er toch heel wat humor in de voorstelling.

De mallemolen rond euthanasie wordt op een swingend muziekje en al dansend uit de doeken gedaan, want Werner wil liever nú sterven dan tweemaal te moeten gaan.

Het publiek wordt in de voorstelling getrokken.

We zitten allemaal samen in Simone's en Werners woonkamer.

'Heeft er iemand pen en papier bij?', vragen ze.

Wat vindt u van euthanasie?

Wie vindt euthanasie een mooie manier om te gaan?

We zingen allemaal samen, acteurs en publiek, luidkeels Que seraaaa, seraaaaaa.

Wanneer 'de dood', in de vorm van een wild dansende Simone met een veel te grote jas, Werner komt halen, krijgen we volgende levensvragen voorgeschoteld:

Iedereen zal ooit rouwen, maar niemand krijgt ooit aangeleerd hoe.

Hoe doe je dat? Hoe ga je om met de stilte als het donker wordt?

Zakdoeken nodig?

Het stuk is geen tranentrekker. Ik kon de voorstelling volgen zonder snotterende zussen naast me.

Het stuk is wel erg boeiend om te zien.

Het decor is eerder sober, maar de acteurs vullen de ruimte. Ik ben vooral onder de indruk van de acteerprestaties van Simone. Geweldig hoe zij mij meteen laat vergeten dat ze eigenlijk een jonge twintiger is en geen tachtigjarig oudje.

De symboliek die in de voorstelling zit, is erg goed gekozen. De vreselijke ziekte Alzheimer is aanwezig in woorden én beelden.

Deze voorstelling zou zeker in de klas kunnen gebruikt worden om leerlingen te laten reflecteren over symboliek met enkele gerichte vragen.

Ik zou bijvoorbeeld volgende vragen tegenover elkaar te zetten:

Hoe weet je dat Werner Alzheimer heeft? Hoe zie je dat Werner Alzheimer heeft?

Deze voorstelling is zeker een aanrader.

Moest dit jong aanstormend talent bij jou in de buurt komen spelen, niet twijfelen en gaan bekijken!

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur