Niet mijn apen, niet mijn circus.

Ik woon vlak bij de luchthaven van Deurne. Af en toe hoor ik eens een vliegtuig opstijgen of zie ik eentje landen. De toekomst van deze luchthaven staat ter discussie: uitbreiden of is er een alternatieve invulling mogelijk?

Het Vliegerplein ijvert voor deze alternatieve invulling en wil een leefbaardere toekomst midden in een Antwerpse woonkern.

Jaarlijks organiseert het Vliegerplein een aantal benefiets om verdere acties mogelijk te maken. Het laatste benefietgebeuren stond eind juni 2023 op de planning in de Schuur te Borsbeek. Wim Helsen bracht daar zijn show 'Niet mijn apen, niet mijn circus' en daar wilde ik uiteraard heel erg graag bij zijn. In deze blog lees je mijn verslag over deze avond.

Special Guest

De avond begint alvast met een grote verrassing!

Niet enkel Wim Helsen zal op het podium verschijnen. Nee, hij brengt een gast mee die graag een paar dingetjes wil komen uittesten.

Niemand minder dan Bart Cannaerts wordt op het podium geroepen.

Heel even heb ik spijt vooraan te hebben plaatsgenomen. Ik krijg namelijk een flashback van een zeer geslaagde comedy-avond heel wat jaren geleden, waar Bart mij uit het publiek pikte en een aantal grappen op mij losliet.

Ook deze avond weet Bart ons te vinden, alleen ben ik deze keer niet het slachtoffer van dienst, maar mijn man.

In geen tijd weet Bart de zaal op zijn kop te zetten. Hij maakt onmiddellijk contact met zijn publiek.

Door persoonlijke vragen te stellen, probeert hij je uit je tent te lokken.

Aan mijn man vraagt hij of dat niet erg ongemakkelijk is om zo dicht, arm tegen arm, naast een vreemde te moeten zitten zonder even contact te hebben gemaakt of je aan elkaar te hebben voorgesteld.

Net door dat te benoemen, wordt die ongemakkelijkheid uiteraard een feit. Het wordt zelfs grappig ongemakkelijk wanneer hij mijn man en de vreemde vrouw even de gelegenheid geeft om voor een volle zaal kennis te maken met elkaar.

Bart haalt zijn zangtalent boven en schudt een hilarisch meezinglied uit zijn mouw, waarbij hij het publiek doet scanderen: Tegen de muur, tegen de muur, allemaal tegen de muur!

Verder slaagt hij erin met de hele zaal een levende ‘Wie is het’ te spelen.

Aan de hand van speelse vragen tracht hij een door het publiek aangeduid persoon te raden.

Bravo Bart, improvisatie van de bovenste plank! Dit zijn geen ingestudeerde nummertjes die je vooraf helemaal kan uitschrijven.

Honderd per uur

Maar dan wordt het stilaan tijd voor het echte werk, Wim Helsen.

Wim zet meteen hoog in. Zijn fantastische gedachtesprongen zijn intrigerend om te volgen. Als van de hak op de tak springen een olympische discipline is, is Wim zeker kanshebber voor de gouden medaille.

Zijn verhaal gaat alle kanten op. Het kent een lange aanloop met honderd zijpaden; wat in het begin aan bod komt, weet hij echter op het einde naadloos weer op te pikken.

Zijn absurde overdrijvingen dagen het publiek uit om bij de les te blijven.

Het ene moment vertelt hij rustig over een banaal feitje, een ogenblik later staat hij op het podium te bloeden met nog maar één arm.

Wim brengt sterke hyperbolen met een overtuigingskracht die je onherroepelijk meesleurt in het sneeuwbaleffect.

Van onbenulligheden maakt hij moeiteloos gigantische problemen die hilarisch onoverkomelijk worden.

“Iedereen heeft problemen. Sommigen hebben oogpijn, anderen vallen in een bad vol

salpeterzuur en sterven een pijnlijke traaaaaaage dood.”

Niet enkel hyperbolen hebben een plaats in deze show. Ook trivialiteiten die het publiek achterlaten met vraagtekens in de ogen, komen aan bod.

“Mensen denken vaak van boemerangs: daar zal wel van alles inzitten. Maar nee hoor,

dat is hol vanbinnen!”

“Soms ben ik plots bang van een geit.

Dan kijk ik om mij heen en is er geen.

Oef zeg! Geluk gehad!”

“Ik lees in de agent zijn ogen: Gij onnozel prutsventje!

Maar ik lees dat luidop.”

Meesterverteller

Wim ontwikkelt zich op het podium als ’professioneel doorbomer’ die maar nummercodes blijft roepen naar de zaal of wachtmuziekjes eindeloos rekt.

Hij komt weg met een lied vol met absurde klanknabootsingen.

Het gaat van: ‘Brahsam wiefiemaaweej waf waf’, terwijl hij zijn dansbenen losgooit.

Het houdt werkelijk geen steek, maar hij houdt vol en net daar zit de hilariteit.

Herkenbaarheid vormt hij moeiteloos om naar een ‘ver van je bed-show':

“Alle goede moppen beginnen met: op een gegeven moment.

Wel, op een gegeven moment is er een redder op zoek naar iemand om te redden.

Maar er is alleen maar gras.”

Waarna deze mop zich voor je het weet ontwikkelt tot een pratende geit die over zijn gevoelens wil praten, maar algauw in het kanaal valt en gered moet worden.

Wim sluit de avond af met een laatste dansje.

Het publiek beloont hem met een daverend applaus.

Ik ben overdonderd en blijf achter met één grote vraag:

Hoe giet ik wat Wim gebracht heeft in een blogbericht?!

In de klas

Bart Cannaerts gaf me inspiratie. Zijn ‘Wie is het'-idee is ideaal als ludiek kennismakingsspel in de klas bij de start van een nieuw schooljaar.

Deze originele ijsbreker biedt heel wat mogelijkheden om elkaar beter te leren kennen. Op voorwaarde natuurlijk dat je verder gaat dan de klassieke vragen als ‘Is het een jongen?, ‘Heeft ze een hoed op?, ‘Draagt hij een bril?’

Dit spel biedt ook heel wat leermogelijkheden in een klas met anderstalige nieuwkomers, waar de standaardvragen net wel een grote meerwaarde bieden.

Wim Helsen houd ik zeker in gedachten als ik een les geef over hyperbolen.

Overdrijven is een kunst die hij volledig onder de knie heeft.

Op youtube zijn er veel voorbeelden te vinden van korte stukjes uit andere shows die bol staan van de hyperbolen.

Let wel, sommige kunnen hier en daar een knipje of biepje gebruiken wegens te expliciet voor ze bruikbaar lesmateriaal worden.

De show speelt helaas niet meer in de zalen. Ben je toch nieuwsgierig?

Klik dan hier en bekijk een kort, absurd stukje van deze show.

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur