Liveopname podcast drie boeken.

Eén van mijn favoriete manieren om te ontspannen is wandelen in de natuur met een podcast in mijn oren. En één van mijn favoriete podcasts is 'drie boeken' van Wim Oosterlinck. Waarom? Simpel: deze podcast gaat over boeken, één van mijn andere favorieten.

Het concept is als volgt: Wim Oosterlinck gaat op bezoek bij een bekende Vlaming én boekenliefhebber. Die selecteert drie boeken waarvan hij of zij vindt dat iedereen die gelezen moet hebben, wat zo goed als altijd als onmogelijke opdracht beschouwd wordt.

Elke week vliegen boekentips me rond de oren. Ik heb al veel moois ontdekt dankzij 'drie boeken' en was super enthousiast om een liveopname van deze podcast mee te maken in de Standaard Boekhandel te Antwerpen op zondag 5 november.

Wim Oosterlinck en Elisabeth Lucie Baeten

Wim Oosterlinck is een bekende radio-dj, vroeger o.a. bij Studio Brussel en Q-music, nu bij Radio Willy.

In 2017 publiceerde hij zijn eigen boek Ik wilde geen kinderen (en nu heb ik er twee). Met een zware dosis herkenbaarheid en een stevig snuifje humor vertelt Wim in dat boek hoe hij eerst absoluut geen kinderen wilde en hoe ze nu zijn leven veranderen.

Eind 2019 begon hij met de podcast drie boeken.

Moest je deze podcast nog niet kennen, is die zeker de moeite waard om te beluisteren (gratis via Spotify). Uren luisterplezier verzekerd en voor elke boekenliefhebber wat wils!

Elisabeth Lucie Baeten is een Vlaamse schrijfster en scenarist (voor onder andere Loslopend wild). In 2022 bracht ze haar boek En ze leefden nog uit, een baanbrekend sprookjesboek voor de nieuwe generatie kinderen en ouders.

Misschien zag je haar ook al aan het werk op Instagram als Katrien van politiek PR, waar ze op pijnlijk hilarische wijze Belgische politici op de korrel neemt.

Zondag 5 november in de Standaard Boekhandel

Ik kom verregend aan bij de Standaard Boekhandel, aangezien tussen de regendruppels doorfietsen helaas geen optie was die zondagmiddag. Gelukkig is er na het wegwerken van mijn regenkledij nog weinig van te merken.

Op de bovenste verdieping word ik persoonlijk verwelkomd door Wim en krijg een kaartje met een inspirerende podcastquote van Leen Demaré (aflevering 13 van drie boeken).

Een vijftiental anderen hebben samen met mij wel zin in deze liveopname.

Toch is niet iedereen in het publiek met de podcast bekend. Dat blijkt al snel wanneer ik achter me hoor: ‘Oe isdadier ni mé Wim Opbrouck?'

Nee hoor, wel een Wim, maar een andere.

De vrouw blijft toch zitten. 'Te rap gelezen', mompelt ze.

Iets na 15u gaat de opname van start. Elisabeth en Wim nemen plaats aan een tafeltje en het publiek schuift gezellig mee aan, of zo lijkt het toch door de intieme sfeer.

Nadat Wim zichzelf kort voorstelt (wat blijkbaar nodig was), stelt hij zijn gaste voor.

Hij kent haar van haar boek En ze leven nog, maar vooral van Instagram.

Haar officiële beroep is schrijver, voornamelijk van scenario’s en columns.

Als Wim vraag wat je daar goed voor moet kunnen, is Elisabeth's antwoord: 'tv kijken!' Dat is meteen haar belangrijkste advies voor mensen die ooit scenarist willen worden: veel tv kijken en analyseren wat er gebeurt op het scherm.

Opgroeien met boeken

Wim wil wel eens weten welke rol boeken spelen in het leven van Elisabeth.

Elisabeth geeft toe dat dit toch wel een wisselende rol is. Als kind, voor ze zelf kon lezen, moest iedereen haar voorlezen. Dat was erg leuk! Het probleem was eerder dat ze er dan niet meer mee mochten ophouden.

Haar oudere zus besloot dat de enige oplossing Elisabeth leren lezen was, ook al zat ze nog in de kleuterklas. In die missie is zus geslaagd en zo kon Elisabeth zelf boeken beginnen verslinden, opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Tijdens haar hogere studies wijzigt die relatie met boeken. Daarover later meer.

Zelf voorlezen

Wim vraagt of zij zelf ook veel voorleest voor haar kinderen.

Dat doet ze heel veel! Elke avond minstens een half uurtje voor het slapengaan, gezellig op de grond tussen de bedjes in.

Haar vijfjarige dochter fungeerde trouwens als testpubliek voor haar eigen sprookjesboek.

Het oorspronkelijke idee voor dat boek was om sprookjes met een 'sex and the city'-sausje te overgieten. Maar toen ze haar dochter in een prinsessenjurk zag, wist ze dat het boek alleen nog maar een fijn kinderboek kon worden.

Het begon dus niet vanuit een activistisch standpunt.

Pas in tweede instantie kwam de reflex: kan ik iets toevoegen dat iets kan betekenen?

Wanneer Elisabeth al die sprookjes bekeek, kwam ze tot het besef dat de hoofdpersonages bijzonder weinig te zeggen hebben. Neem nu Doornroosje, ze heeft geen enkele keuze, laat staan beslissingsrecht. Daar wilde Elisabeth verandering in brengen met haar boek sprookjesboek.

Wat is je eerste boek?

Het eerste boek waarvan Elisabeth vindt dat iedereen dat moet gelezen hebben is De toneelstukken van William Shakespeare van Marcia Williams.

Dit boek kreeg ze in 1998 van haar mama toen ze in het ziekenhuis lag met een oorontsteking en op buisjes wachtte.

Het is geen traditioneel leesboek, eerder een geïllustreerde herinterpretatie van enkele beroemde werken van William Shakespeare, waaronder Macbeth en Hamlet.

Maar wat er het állerleukst aan is: in de kantlijn zit publiek die commentaar geeft op het stuk, net als bij echt toneel.

Ze heeft het boek in haar jeugd verslonden.

Haar boekensmaak als kind is echter allerminst typisch te noemen. Zeker als je hoort dat ze vroeger graag met Die Zauberflöte van Mozart op de stereo alles meevolgde in een muziekboek.

Wanneer Wim wil weten of ze van strips houdt, omdat haar eerste boek toch een stripachtige stijl heeft, twijfelt Elisabeth even. Ze vraagt zich luidop af of ze dat hier wel zou moeten vertellen.

Dat soort overpeinzingen, roept meteen nieuwsgierigheid op. Ze kan niet anders dan haar eigenzinnige kijk op strips met ons delen door een erg grappige anekdote te vertellen.

Ik laat het aan Elisabeth over om het jullie zelf uit de doeken te doen bij het beluisteren van deze podcast, want Wim belooft dit er niet te zullen uitknippen!

Wat is je tweede boek?

Haar tweede boek is Frankenstein van Mary Shelly.

Door haar studiekeuze Taal en Letterkunde (Engels - Spaans) was lezen niet langer vrijblijvend. Plots moest ze lezen, wat de relatie met lezen onvermijdelijk veranderde.

'Als je literatuur tof vindt', zegt Elisabeth, 'ga je dit beter niet studeren. Het neemt, los van het verplichtende karakter, veel van de romantiek van teksten weg.'

En dat is niet de eerste keer dat Wim dit te horen krijgt tijdens zijn boekenbabbel.

Veel van de boeken op de verplichte leeslijst deden haar gewoon niets.

Tot Frankenstein, één van de eerste boeken waar ze opnieuw iets bij voelde én geschreven door een vrouw.

Ondanks dat het boek al bijna 200 jaar oud is, voelt het erg hedendaags aan.

Voor Elisabeth is Frankenstein een wetenschapper die zichzelf boven de menselijkheid plaatst, wat haar bij het herlezen erg veel aan Elon Musk doet denken.

Haar passie voor Engels werd trouwens aangewakkerd door haar leerkracht in het secundair onderwijs.

Bedankt Elisabeth voor deze motivator! Het is fijn om dit als leerkracht in wording te horen, want hoe geweldig is het om jonge mensen te kunnen inspireren en al zeker als ze dat jaren later nog met zich meedragen.

Wim is benieuwd of haar verstoorde relatie met boeken ondertussen is goedgekomen.

Dat gaat heel recentelijk gelukkig weer beter. En dat heeft alles te maken met haar derde boek.

Wat is je derde boek?

Haar derde boek, Thursday murder club van Richard Osman, heeft haar helemaal terug doen lezen.

Als ze het boek moet openslaan van Wim en de eerste zin voorlezen, klinkt het:

'Let’s start with Elisabeth'.

Het boek maakt deel uit van een reeks over vier bewoners in een ouderenresort. Elke donderdag buigen ze zich samen over een oude moordzaak.

Er zit erg veel humor in het boek en het is heel spannend, een echte comedythriller noemt ze het.

De schrijver zet de personage heel accuraat neer, waardoor je je onmiddellijk een volledig beeld van de personages vormt. Elisabeth weet al precies welke acteur ooit welk personage zou spelen.

Al voegt ze daar snel aan toe dat dit absoluut geen oproep is om er een televisieserie van te maken!

Ooit zelf zo een boek schrijven, zou ze heel graag doen, maar ze vraagt zich tegelijkertijd af of dit wel even goed zou werken in het Nederlands.

Politiek PR met Katrien

Op Instagram maakt Elisabeth politieke satire.

Haar inspirator is @colormeloverly, waar de Amerikaanse Clara de strenge versie neerzet.

Haar eerste filmpje maakte Elisabeth naar aanleiding van een controversiële uitspraak van minister Van Quickenborne. Hij vertelde dat huisvrouwen moesten geactiveerd worden om iets te betekenen voor de maatschappij.

Dat maakte haar boos en Katrien van politiek PR werd geboren in haar keuken.

Haar posts zijn ondertussen razend populair, maar blijven niet onbesproken.

Een aantal weken geleden was er een affaire met een zekere politicus die in een dronken bui een paar woordjes te veel zei en het nadien nodig vond om op instagram mensen aan te spreken die haar filmpje leuk vonden.

Elisabeth start het verhaal voorzichtig en noemt geen namen. Wim neemt algauw het woord over maar neemt geen blad voor de mond. Hij vertelt heerlijk open hoe de vork juist in de steel zit en hoe absurd die hele hetze was, als een parodie op een parodie.

Voorbijgevlogen

Er wordt nog gepraat over Elisabeth's deelname aan De Slimste mens ter wereld en hoe dit ramen, deuren en zelfs garagepoorten voor haar heeft geopend.

Ze vertelt over ploeteren als startende scenarist, over haar eigen podcast Tater bij de wijn en over de twee éénogige katten Drama en Hemmie.

En dan zit het uurtje er al op.

Wil je graag de podcast zelf beluisteren? Over ongeveer drie weken komt deze opname online te staan.

Ik beleefde een hele leuke namiddag!

Ik heb een gesigneerd boek gescoord én leuke boekentips gekregen!

Maar ik keer met meer huiswaarts.

Ik vond het erg boeiend om te zien hoe deze podcast tot stand kwam.

Van bij de start ontstaat meteen een losse babbel. Het lijkt in eerste instantie geen echt interview, maar dat is het wel, verpakt in een leuk gesprek.

Wim stelt interessante vragen, luistert vervolgens zeer goed en pikt er de juiste dingen uit om op verder te borduren zonder ooit de rode draad doorheen het interview te verliezen.

En dat is iets waar ik als leerkracht to-be zeker van kan leren.

Een snuifje Wim in mijn lessen verwerken... Iets om over na te denken!

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur