Les Léopards: improvisatietheater met ingetrokken klauwen.

Laten we iets compleet atypisch doen! Dat was het plan.

Geen klassiek theater met een strak script, maar een voorstelling zonder vast kader. Alleen maar vrouwen op een podium, die zich laten leiden door de inspiratie van het moment en wat het publiek hen aanreikt. Iets wat ik nog niet eerder zag en totaal buiten mijn comfortzone ligt: improvisatietheater!

In de klas moet je als leerkracht ook kunnen improviseren. Je moet flexibel zijn met de leerstof en je aanpak, want niet alles verloopt helaas volgens verwachting. Wie weet kan ik tips meenemen? En als dat niet het geval is, heb ik in ieder geval mijn culturele horizon verbreed.

Met dat idee in mijn achterhoofd boekte ik twee tickets voor 'Les Léopards'.

Improvisatie met vrouwelijke flair

Les Léopards is de allereerste Vlaamse improgroep die volledig uit vrouwen bestaat.

Sophie, Tania, Eveline, Evi en Kathleen brengen op het podium hun gloednieuwe concept tot leven. Wat is dat concept juist? Tijdens elke nieuwe voorstelling laten ze zich ter plekke inspireren en verrassen door een verhaal van een bekende Vlaming. De improvisatie is gebaseerd op dat verhaal, aangevuld met suggesties van het publiek, een onbekend decor en willekeurige props.

De belofte? Geen enkele voorstelling is dezelfde!

Telkens een andere bekende Vlaming met een nieuw verhaal, andere personages, onverwachte intriges en verrassende wendingen.

Vrijdag 22 november

Stel je een typische winterse avond in België voor: hagelbollen, smeltende sneeuw, natte broeken en ellenlange files. Ideaal weer voor een theateravond. Als je het theater kunt bereiken ten minste. Terwijl wij onze fietsen in het fietsenrek zetten, horen we dat de voorstelling iets later zou beginnen door alle filechaos.

Improvisatie zit die vrijdagavond dus niet alleen in de voorstelling, maar ook in de planning!

Een dubieuze bucketlist en een flexi-jobbende kleuterjuf

De BV van de avond is Anne Somers. Misschien ken je haar beter als Veronique Van den Bossche uit de populaire soap Familie.

Ze opent de voorstelling met een verhaal over haar bucketlist. Ze vertelt hoe ze dolgraag babyschildpadjes wilde gaan redden op Bonaire, maar zoals dat meestal gaat bij verhalen ging dat niet van een leien dakje. Blijkbaar is het niet altijd schildpaddenseizoen en stond ze daar, met haar reddende handen, op een strand zonder schildpadden. Gelukkig had ze een alternatief: van een hoge rots in het water springen. Ook dát loopt uiteraard niet helemaal zoals gepland. Uiteindelijk is zij de enige van de vriendinnengroep die niet durfde springen. Weer een doel dat ze niet kon afstrepen van die bucketlist!

Na wat zoekwerk vonden ze toch een firma op Bonaire die hen voor slechts vijftig euro per persoon kon helpen om zeeschildpadden te redden. Dat de dubieuze firma steeds dezelfde schildpadden onder het zand begroef om zoveel mogelijk geld uit de toeristen hun zakken te kloppen zal je vast niet verbazen.

Toch houdt ze een warm gevoel over aan de reis naar Bonaire. Haar vriendin iets minder... Die hield er dankzij de sprong nog maandenlang rugklachten aan over.

Met die informatie moeten Les Léopards aan de slag. Wanneer Anne plaatsneemt in het publiek, klinkt er een muzikaal intermezzo. Het duurt vrij lang en de actrices ijsberen over het podium, hangen wat in de zetel en kammen hun haar.

Wanneer de muziek stopt, blijken we in een bordeel terechtgekomen te zijn. De actrices borduren verder op kleine details uit Annes verhaal; de schildpadden, Bonaire, de sprong, een bucketlist. Les Léopards zoeken zichtbaar naar een gemeenschappelijke richting en het stuk wankelt. Ik weet niet goed waar het stuk naartoe gaat. Ik vraag me af of ze op voorhand een houvast afspraken of totaal niet.

Langzaam komt de improvisatie toch op gang en krijgt het stuk wat vaart. Het publiek lacht steeds meer en harder terwijl een bizarre combinatie van personages ontstaat: een undercoveragent die infiltreert als kleuterjuf met flexi-job, een illegale prostituee en de Marcello met pornosnor.

De actrices prikkelen elkaar steeds meer, gooien losse ideeën als balletjes naar elkaar en reageren verrassend scherp op elkaars suggesties.

Vrouwen met klauwen

Wie denkt dat vrouwen niet grappig of ad rem kunnen zijn, zit bij Les Léopards volledig fout. De meeste actrices weten zich met scherpzinnigheid en durf helemaal los te spelen. Er wordt gelachen, uitgedaagd en slim ingehaakt op details. Zo betrekken ze zelfs de hagelbui buiten, die zacht te horen was in de zaal, mee in hun spel.

Toch lijken niet alle actrices even comfortabel in hun rol. Terwijl ze zoeken naar hun plek in het verhaal, verloopt de improvisatie soms wat stroef. Dit resulteert in onafgewerkte opmerkingen en enkele stiltes. Hoewel dit ongetwijfeld hoort bij improvisatietheater en ik het zelf niet beter zou doen, breekt het wel de flow van het stuk.

Verwachtingen ingelost?

Niet helemaal. De beloofde inspraak van het publiek, waar ik me toch op had verheugd, blijft uit. Jammer, want dit had de voorstelling zeker extra cachet kunnen geven.

Hoewel de voorstelling uniek is en de actrices bij momenten sterk uit de hoek komen, voelt het geheel nog onaf. Wanneer de actrices op het einde een diepe buiging maken, vraag ik me even af of het nu pauze is of dat de voorstelling al voorbij is.

Achteraf horen we dat dit de allereerste keer is dat ze met dit format op de planken staan. Het staat dus nog in zijn kinderschoenen.

Was het een leuke avond? Zeker wel, vooral dankzij de scherpe humor en het enthousiasme van de meeste actrices. Als eerste volledig vrouwelijke Vlaamse improgroep met enkele sterke speelsters hebben ze alles in huis om een succes te worden. Maar om écht een blijvende indruk na te laten, heeft Les Léopards nog wat meer oefening nodig. Scherpere klauwen zullen zeker niet misstaan op het podium!

De improviserende leerkracht Nederlands

Hoewel ik nog altijd overtuigd ben van het belang van een goed doordachte voorbereiding, heeft improvisatie toch een klein kiertje geopend.

Soms loopt een les niet geheel volgens plan of verrast een leerling je met een onverwachte vraag. Op zulke momenten kan improviseren een echte reddingsboei zijn. Flexibel inspelen op de situatie en creatief bijsturen is eigenlijk ook een vorm van improviseren.

Wat ik ook wil meenemen, is hoe belangrijk het is om te stimuleren en uit te dagen. De actrices speelden op het podium losjes met ideeën of gingen net dieper in op onverwachte elementen, waardoor ze elkaar inspireerden en versterkten.

Dat is iets wat ik in de klas ook wil doen: denkbeeldige balletjes naar leerlingen gooien die hen uitnodigen om mee te denken, te reageren en samen te werken. Zo ontstaat er meer dynamiek en wordt de les een stuk interactiever.

Conclusie? Ik gooi de lesvoorbereiding nog niet overboord, maar ik vond alvast een extra reddingsboei: improvisatie!

Wil je op dit blogbericht reageren?  Graag!  Laat iets achter bij opmerkingen.
Reageer je als gast?  Vergeet dan niet even je naam te vermelden. 

Terug naar CultuurGegluur